insanların dilinde zaman zaman boy gösteren bir cümle vardır: "sen benim kim olduğumu biliyor musun?" cioran, çürümenin kitabı'nda insanın kim olduğunu, aslında hiç olduğunu, yüzüne tükürürcesine anlatır.

kitap, ödevini yanlış yapan ya da yapmayan küçük bir öğrencinin, öğretmeninin sert ve ürkütücü bakışları ve sözleri altında yaşadığı ezilme hissini yaşatıyor. bana öyle oldu. sanki yaşarken ve hayatın gereklerini yerine getirirken yukarıdan korkunç ve karanlık bir ses "insan, zavallı yaratık!" dercesine gülüyor.

öyle iyi cümleler kuşanmış ki yazar, okuyucunun köşeye sıkışmaktan başka yolu yok. yazar karşısında insanı ve hayatı savunmak için kurabilecek tek cümle bulamıyor okuyucu.

kitapta sevdiğim bazı sorular:

!---- spoiler ----!

"kendi hayatımız zar zor kavranabilir görünürken, ötekilerin hayatı nasıl tahayyül edilebilir?

"bütün varlıklar mutsuzdur; ama ne kadarı bunu bilir?"

"geceler boyu hangi kâbuslarla haşır neşir olduk ki güneşe düşman olarak kalkıyoruz?"

"gündüzleyin güneş marifetiyle bir balmumu gibi eriyorum ve geceleyin katılaşıyorum; beni paramparça eden ve beni kendime iade eden art ardalık; cansızlık ve miskinlik içindeki başkalaşım... bütün okuduklarım ve öğrendiklerim buna mı varmalıydı?"
!---- spoiler ----!